Suck my Dickens

Άσε κάτω το blog μου λέμε. Ναι, σ’ εσένα μιλάω. Σταμάτα να κάνεις copy τα κείμενά μου και μετά paste στο αποστειρωμένο σου μυαλό. Μη με μετράς. Πάψε να μου φέρεσαι σαν λογιστής. Βάλε τις αναλύσεις σου περί του «πώς επηρεάζει η ουρά της γαρίδος τον κυματισμό του Ιονίου» εκεί που σε βολεύει περισσότερο. Μπροστά, πίσω, στο φλιτζανάκι του εσπρέσο, στη μαύρη τρύπα, στην τρύπα της μαύρης. Όπου εσύ γουστάρεις, ιστολογιότατε.
Πήξαμε στους αδιοριζοντιωμένους φιλόλογους. Στους ακίνδυνους φίλους της γλώσσας. Ρε, η γλώσσα δεν θέλει άλλα φιλαράκια. Έχει. Θέλει εραστές. Να τη διακορεύσουν την καψωμένη και να τη γονιμοποιήσουν, μπας και γεννήσει και τίποτα ξεχωριστό και το δούμε και χαρούμε όλοι μας. Θέλει αλήτες, θέλει ασεβείς, θέλει φευγάτους, θέλει διακυβευτές. Ξέρω, δεν τη βγάζει σωστή τη λέξη το γουόρντ. Η κόκκινη υπογράμμισή της όμως με ελκύει- είμαι και ταύρος. Γουστάρω και να την αγνοώ. Δεν υπάρχει λέει στο λεξικό του. Ε και; Ούτε εγώ υπάρχω σε κανένα λεξικό. Ούτε κι’ εσύ, φαντάζομαι. Να ανησυχώ ότι θα ξυπνήσω μια μέρα με μια λεπτή κόκκινη γραμμή στις πατούσες; Και ποιος θα μου κάνει δεξί κλικ για να ξεκοκκινίσουν;
Άσε κάτω το blog μου, επαναλαμβάνω. Εσύ που μηρυκάζεις κείμενα, τα ξεσκονίζεις, τα περιποιείσαι, τα χαϊδεύεις, τα συλλέγεις. Πλαστικοποιητή της δεκάρας. Τα χωνεύεις καλά- καλά και μετά τα αποπατείς σεντονάτα. Ορθο-γράφε-σβήσε. Ορθο-γραφικέ. Τσιγκούνη της έκφρασης. Σταμάτα να γερολαδώνεις το blog μου. Το προτιμώ αλάδωτο, να μη γλιστράει. Να «βρίσκει», σε όποια κόρη οφθαλμού μπαίνει, αν μπαίνει.
Δεν είμαι λογοτέχνης, το έχεις καταλάβει. Eίμαι logoτέχνης. Κολλάω με τις λέξεις, κολλάω στις λέξεις, κολλάω λέξεις. Όσα διαβάζεις σ’ αυτή τη σελίδα, είναι logos για την εκάστοτε διάθεση και προβληματισμό μου.
Σαραντουβάρειε Καργακολλημένε.
Είμαι συνεπής, αϊΠόντιε προδότη- διασταυρωτή του αυθόρμητου και του ενστικτώδους. Π.χ, η όποια βρωμιά του μυαλού μου βγαίνει ενίοτε και στα κείμενά μου. Ορισμένοι τη βρίσκουν αρκετά ευχάριστη τη μυρωδιά της και αφήνουν που και που και κάνα σχόλιο.
Δεν αρκεί να είναι κάτι καλογραμμένο, ρε goodbyesexual. Πρέπει να είναι και καβλογραμμένο. Να το διαβάζεις και να σου ανεβαίνει η διανοητική σου λίμπιντο. Δεν αρκεί να είναι κάτι ενημερωτικό, εμπεριστατωμένο, προσεγμένο. Θέλω να διαβάζω και να μυρμηγκιάζει ο σβέρκος μου. Να απειλούνται κάπως οι όποιες αντιλήψεις μου για τα πράγματα. Να απειλείται κάτι τέλος πάντων. Γι’ αυτό βάζω συχνά φωτογραφίες γυναικών. Γιατί μερικές φορές απειλούν την ελευθερία μου και τις ευχαριστώ αφάνταστα γι’ αυτό.

«Σφίξεις ξεσφίξεις ουκ εν τω κουνέλι πνίξεις»

Δεν μου αρέσουν πάντα οι αρχές, τα μέσα και τα τέλη. Θέλω καμιά φορά να διαβάσω κάτι, σε blogs ή αλλού, που να μην ξέρει από πού ξεκινάει και πού πηγαίνει. Να με πιάνει απ’ τ’ αρχίδια και να με σέρνει, χωρίς καν να με ρωτήσει. Να παίζουμε κρυφτό. Να το χάνω, να με χάνει, να το ψάχνω, να με ψάχνει.
Δεν φτάνει να προσπαθεί κάποιος να γίνει pioneer της σκέψης, μονοκύτταρε. Οφείλει να προσπαθήσει να γίνει και pioneer της έκφρασης. Όπως και όποτε μπορεί και έχει ενέργεια. Αλλιώς, να βάλει μια blau punkt και μια παύλα και να μ’ αφήσει ήσυχο, ο βαρετός (όχι αυτός εδώ- μ’ αρέσει).
Άσε κάτω το blog, ξαναλέμε. Να πας να χέσεις στο σαλώνι αλλουνού.
Φοράδα.
Εντάξει- εντάξει, μην ψαρώνεις. Δεν υπάρχεις. Απλά σε φαντάστηκα για να με βοηθήσεις να αμπελοφιλοσοφήσω πάλι. Αν υπάρχεις πάντως, τα χαιρετίσματά μου στην απότιστη γλάστρα σου (πώς την είπαμε;) και τους φορτιστές των μπαταριών σου- για το κινητό ΚΑΙ το δονητή.
Ξόανο.
Τώρα που το ξανασκέφτομαι, καλύτερα να μην υπάρξεις ποτέ. Μπορεί να σε ψηφίσουν κιόλας και να σε τρώω στη μάπα συχνότατα.
Τριπλομπαϊπασίστα.
Ζήτω η εκφραστική αναρχία.
Ανέκφραστε.
Αφόρτιστε.
Φασίστα.

PS. Προς αφοριστή: θέλω ζεματιστές ρίμες στο comment σου, αν κάνεις. Προς όσους διαβάζετε: Προτιμώ διαφωνίες. Εν αρχή δεν είναι μόνο ο λόγος αλλά και ο αντίλογος. Υποψιάζομαι μάλιστα ότι ο δεύτερος είναι και πιο σημαντικός.
PS2. Δεν είμαι καθόλου τσατισμένος. Δεν με πείραξε η επιστροφή στη δουλειά- την αγαπάω. Το αρνί μας πείραξε. Μετά το σουβλίσαμε και το φάγαμε.
PS3. Σεντόνι έγραψα ο βλάκωνας. Σκέτο ζουρλομανδύα. Πάρτε και άλλες 13 λέξεις να γίνουν 666. Ηeaven can wait. Always. Everyone.