Ο Άγιος Συνδετήρας

Θυμάμαι ακριβώς το σκηνικό. Στο γραφείο, Παρασκευή απόγευμα, Μάης του 2002. Δουλειά από αυτή που ξέρεις ότι θα σου τελειώσει μόλις αποφασίσεις να ασχοληθείς σοβαρά μαζί της.
Εγώ κομμάτια. Εδώ και μια βδομάδα. Λόγω εκείνης. Οι δυσάρεστες σκέψεις συνεχώς κολλημένες σαν στάχτη στον εγκεφαλικό μου φλοιό. Περίμενα να περάσει ο χρόνος και να τις καθαρίσει. Συμβαίνει πάντα.
Συνηθισμένα πράγματα, μια ιστορία τόσο κοινότοπη που δεν αξίζει καταγραφή ή ανάλυση. Ανοίγω το πρώτο συρτάρι για να βρω έναν συνδετήρα. Καθώς πάω να τον χρησιμοποιήσω, μου τρυπάει το δάχτυλο. Τρέχει λίγο αίμα. Ο πόνος σαφής. Και όχι μόνο. Κατάφερε να με κάνει να σταματήσω να τη σκέφτομαι.
Ξάφνου, ο συνδετήρας αγιοποιήθηκε στα μάτια μου. Τον κοίταξα με ευγνωμοσύνη και τον φύλαξα στο μικρό τσεπάκι του τζιν, αυτό που έχει σχεδιαστεί για να βάζεις τον αναπτήρα σου.
Από τότε, και για ένα μήνα, όποτε τη σκεφτόμουν αφόρητα, τρυπιόμουν με τον άγιο συνδετήρα της λήθης. Τα σημάδια που μου άφησε πολλά. Αυτά που άφησε εκείνη μηδενικά.
Τα λεφτά που μου γλίτωσαν τα τσιμπήματα του Αγίου Συνδετήρα σε ποτά και τσιγάρα, τα έδωσα για να πάω τριήμερο με την επόμενη.

PS. Το ποστ αυτό δεν είναι αυτοβιογραφικό. Δεν θέλω δηλαδή σχόλια συμπαράστασης, υποστήριξης, κατανόησης κ.λπ. Είναι, απλά, μια χαζολογοτεχνική αρλούμπα. Εντάξει;