Point blank

Εκεί που πάω να γράψω κάτι, το μυαλό την σκαπουλάρει για να πιει φθηνό ποτό στο Flower της Μαβίλη ενώ το χέρι μου κάνει κωλοδάχτυλο. Το πρόβλημα δεν είναι στην αρχική ιδέα. Όχι. Το πρόβλημα είναι στο μετά. Ενώ ξέρω τι θέλω να γράψω, δεν μου βγαίνει. Σαν το «έλα ρε, πως το λένε, εδώ τό’ χω». Και σπας το κεφάλι σου να βρεις τι ήθελες να πεις.
Μπορεί να είναι και η κούραση, δεν ξέρω. Μπορεί να φταίει το πολύ ποτό το Σάββατο το βράδυ. Μπορεί να φταίνε όλες οι γκόμενες που δεν μου κάτσανε (ή αυτές που μου κάτσανε). Το γεγονός πάντως με ανησυχεί- είχε καιρό να μου συμβεί αυτό. Συνήθως γράφω περισσότερο απ’ όσο πρέπει. Πλάκα- πλάκα, οι φάσεις στις οποίες έγραφα περισσότερο ήταν όταν κάτι με βασάνιζε. Μήπως πρέπει να βρω ένα μαστίγιο, ένα βάσανο, έναν καβαφικό βάρβαρο για να μπορέσω πάλι να γράφω; Αλλά πάλι, μήπως το γεγονός ότι γράφω αυτά που γράφω τώρα, σημαίνει ότι τελικά γράφω;