Κ. Φουέντες- "Σε αυτά πιστέυω"

<Τον έχουν αποκαλέσει -κατά περιόδους- Λατινοαμερικάνο υβρίδιο του Έντγκαρ Άλαν Πόε και του Μπωντλέρ, έχει ταξιδέψει ήδη από την παιδική του ηλικία σε δεκάδες χώρες, έχει διατελέσει πρέσβης του Μεξικού στο Παρίσι και η φιλία του και η αμοιβαία εκτίμηση που έχουν με τον Μπουνουέλ μετράει δεκαετίες. Κατά την ροή της ζωής του ασπάστηκε τον Μαρξισμό, υποστήριξε τον Κάστρο και δέχτηκε δεκάδες βραβεία, ανάμεσα τους και το Βραβείο Θερβάντες (1987), το σημαντικότερο βραβείο του ισπανόφωνου κόσμου. Πάνω και πέρα από όλα όμως ο Φούεντες αποτελεί την ζωντανή συνείδηση ενός ολόκληρου έθνους. Τι σχέση όμως έχουν όλα αυτά με μια συλλογή αυστηρώς δομημένων (τουλάχιστον ως προς τους τίτλους) αυτοβιογραφικών δοκιμίων;
Απόλυτη. Το εύρος των κεφαλαίων, που ξεκινά από την Αγάπη και καταλήγει στο Χρόνο, αποτελεί ένα υπέροχο, άναρχο ταξίδι στα ενδότερα του μυαλού και της ψυχής του διάσημου συγγραφέα. Η συνταγή επιτυχίας αυτού του πραγματικά αξιόλογου -αλλά και πραγματικά δύσκολου βιβλίου- περιλαμβάνει κατάρες κατά της παγκοσμιοποίησης, αναμνήσεις από μια σεξουαλική συνεύρεση στην Ζυρίχη, απαρίθμηση των πλούσιων σε καλλιτεχνική αξία παρακλαδιών του οικογενειακού του δέντρου (που είναι φορτωμένο με ποιητές, ονειροπόλους και διπλωμάτες) συζητήσεις στους δρόμους, τα καφέ και τις κρεβατοκάμαρες της Ουάσινγκτον, του Παρισίου, του Σαντιάγκο, του Κέιμπριτζ και της Νέας Υόρκης, αναμνήσεις από τα μπουρδέλα της νεανικής ηλικίας στην πόλη του Μεξικό και αναφορές στο Φώκνερ, τον Βιγκεστάιν, τον Μπαλζάκ, τον Θερβάντες, τον Κάφκα και τον Σέιξπιρ.
Αν η πρόζα του Φουέντες δεν ήταν τόσο δαντελωτή και η εσωτερική φλοίδα κάθε λέξης του τόσο ευωδιαστή το αποτέλεσμα θα ήταν βαρετό. Ευτυχώς η τέχνη του Φουέντες είναι πιο δυνατή από την έπαρσή του. Πέρα από όλα τα ελαττώματα και τις ατέλειες κατοικεί το προνόμιο του να μπορούμε να κάνουμε μια βόλτα στα πιο προσωπικά μονοπάτια της ιστορίας ενός λαμπερού ανθρώπου. Χωρίς αυτό να αναιρεί το γεγονός ότι είναι σαφώς πιο λυρικός στην μητρική του γλώσσα και πιο πομπώδης από ποτέ σε εκείνες τις περιπτώσεις που επιτρέπει στον παλιό μαρξιστή να αλώσει στην αρένα της διεθνούς πολιτικής. Τότε σαφώς και κινδυνεύει να βρεθεί εντός των ορίων της αντιφατικής δημαγωγίας. Στο τομέα του πολιτισμού μπερδεύει γλώσσα λογίου με γλώσσα πεζοδρομίου. Συχνά μέσα στην ίδια φράση. Και τείνει να κάνει υπερβολικά πολλές αναφορές στην ομολογουμένως πλούσια βιβλιογραφία του. Όμως όταν περιορίζει την οπτική του ματιά στο οικείο, πραγματικά μεγαλουργεί. Όπως για π.χ. στην Σίλβυα που
αποτελεί ένα πανίσχυρο ερωτικό γράμμα στην αγαπημένη του σύζυγο ή στο Τέκνα όπου αναπολεί το τσουνάμι ευτυχίας από την γέννηση των κορών και την θλίψη από το θάνατο του γιου του. Πίσω από το θέμα κάθε κεφαλαίου κρύβονται άλλοτε λιγότερο και άλλοτε περισσότερο γενικότερα ζητήματα που απασχολούν την ανθρώπινη ύπαρξη όπως ομορφιά, θάνατος, ελευθερία, θεός, τέχνη, πολιτική, ιστορία και sex. Συνολικά ένα βιβλίο πανανθρώπινο αλλά και αφάνταστα προσωπικό ως σύνοψη μιας λαμπρής καριέρας. Μια σπάνια ευκαιρία να γνωρίσουμε την πληθωρική ζωή ενός πληθωρικού συγγραφέα>.