Συνέντευξη μ’ ένα βαμπίρ

Ομολογώ ότι στη μέχρι τώρα δημοσιογραφική μου πορεία, ο Ρουφιανάτου ήταν το πιο ενδιαφέρον άτομο που είχα την τύχη να μιλήσω μαζί του. Βρέθηκα στην οικία του στην Κυψέλη το προπερασμένο Σάββατο και τα όσα συζητήσαμε ήταν άκρως ενδιαφέροντα. Τόσο, που ο διευθυντής μου έκρινε ότι δεν έπρεπε καν να δημοσιευτούν.
Ο Ρουφιανάτου, κατά κόσμον Κωνσταντίνος Κ., ψηλός, αδύνατος, μελαχρινός, με τζιν και t-shirt. Ούτε πεταχτά δόντια, ούτε μαύρα μάτια αλά Cure, ούτε τίποτα. Για να ξεκαθαρίσουμε και με τα του ντεκόρ της όλης υπόθεσης, όχι, δεν είδα πουθενά ανάποδους σταυρούς, όχι, δεν είδα φέρετρα, δεν ήταν μαύροι οι τοίχοι και σκοτεινή η ατμόσφαιρα. Μια κοινή γκαρσονιέρα ήταν που θα μπορούσε να ανήκει κάλλιστα σε οποιονδήποτε εργένη- χαμηλού εισοδήματος. Βέβαια, εγώ απόρησα με την κοινοτοπία του διαμερίσματός του και αυτή ήταν και η πρώτη μου ερώτηση:
«Μα πού είναι το φέρετρο;»
«Γιατί, εσένα σου φαίνεται για τίποτα διαφορετικό αυτή η τρύπα;»
«Σωστό κι’ αυτό»
«Έχω και ένα κινητό φέρετρο. Πεζό 106 ραλί πειραγμένο. Εγγύηση»
«Περίμενα πάντως ότι θα ζείτε με μεγαλύτερη άνεση»
«Άστα. Οι δουλειές πάνε χάλια. Πολύς αθέμιτος ανταγωνισμός βλέπεις»
«Δηλαδή;»
«Κοινοί θνητοί έχουν γίνει πιο ρουφήχτρες και από εμάς τα βαμπίρ. Εγώ που λες, πληρώνομαι από τον Άρχοντα με βάση το πόσο αίμα ρουφάω. Όταν ο άλλος ρουφάει αίμα και δεν ανήκει στο είδος μου, μου κάνει απίστευτη ζημιά. Ο Άρχοντας οφείλει να πληρώσει κι’ εκείνον, έστω και έμμεσα. Το budget, φυσικά, δεν είναι απεριόριστο. Το καθορίζει ο Μάγκας και έχει γίνει τελευταία πολύ σφιχτοχέρης»
«Δεν σας καταλαβαίνω πάλι...»
«Κοίτα. Τα αφεντικά ρουφάνε αίμα. Σωστά;»
«Ναι, αλλά δεν το κάνουν κυριολεκτικά»
«Δεν έχει σημασία. Το ίδιο είναι. Και χειρότερο. Και παλιά συνέβαινε βέβαια, αλλά τώρα τό ‘χουν παρακάνει»
«...»
«Να μη σου πω για τα συναισθηματικά βαμπίρ. Αυτούς δηλαδή που σου κολλάνε σαν βδέλλες στον εσωτερικό σου κόσμο και ρουφάνε, ρουφάνε, ρουφάνε μέχρι να μείνεις άδειος. Μετά, βέβαια, φεύγουν για να βρουν άλλο θύμα»
«Ομολογώ ότι μένω έκπληκτος»
«Ναι. Και πού να παραπονεθώ; Να βγω στις τηλεοράσεις; Να συνδικαλιστούμε και να ζητήσουμε κατοχύρωση του επαγγέλματος από τους πολιτικούς; Είναι κι
ανταγωνιστές μας. Άστα. Αδιέξοδο».
«Συγχωρέστε με αν γίνομαι αδιάκριτος. Όταν δαγκώνετε κάποιον γίνεται κι’ αυτός βαμπίρ; Πεθαίνει; Τι συμβαίνει τέλος πάντων;»
«Τίποτα απ’ όλα αυτά. Ούτε που το καταλαβαίνει. Ένα μικρό τσίμπημα και μια ελαφριά αδυναμία που περνάει σε κάνα δυο ώρες. Αυτά που μου λες πρόκειται για αηδίες που διαδίδουν αιώνες τώρα η βιομηχανία του τουρισμού, του κινηματογράφου και της οργανωμένης θρησκείας»
«Ούτε πετάτε;»
«Δεν ταξιδεύω συχνά»
«Εννοώ αν πετάτε, με φτερά και τέτοια»
«Όχι. Αν πετούσα θα είχα αυτοκίνητο;»
«Σωστά...»
«Εδώ θέλω να συμπληρώσω ότι πολλοί του είδους μου έχουν καταλάβει μεγάλα πόστα και είναι σούπερ πετυχημένοι. Είμαστε βλέπεις εκ φύσεως, ταλαντούχοι και αειθαλείς. Μια φίλη μου μάλιστα θα τραγουδήσει οσονούπω και σε έναν διαγωνισμό»
«Πιστεύετε ότι θα τα πάει καλά;»
«Μα δεν έχει σημασία. Ό,τι ήταν να ρουφήξει στη ζωή της το έχει ρουφήξει και με το παραπάνω. Μια διάκριση σε διαγωνισμό δεν νομίζω ότι θα την κάνει και τόσο ευτυχέστερη»
«Υπάρχει θεός;»
«Ναι, αλλά όχι συνέχεια και όχι όπως τον νομίζετε οι περισσότεροι. Ή, καλύτερα, υπάρχει, αλλά για τον καθένα ξεχωριστά. Άλλοι τον θέλουν, άλλοι τον διώχνουν, άλλοι θεωρούν ότι δεν υπάρχει, άλλοι τον ψάχνουν, άλλοι τον χρυσοπληρώνουν. Πλάκα έχει η όλη ιστορία. Ο δικός μου πάντως είναι και γαμώ τα άτομα και δε μου κοστίζει μία»
Είπαμε αρκετά άλλα με τον Ρουφιανάτου. Τα παραπάνω θεώρησα ότι ήταν και τα πιο ενδιαφέροντα. Έμεινα στη γκαρσονιέρα του αρκετές ώρες, ήπιαμε μπίρες, ακούσαμε μουσική, γελάσαμε, περάσαμε μ’ άλλα λόγια μια χαρά και αναίμακτα. Με ξεπροβόδισε λέγοντάς μου:
«Το αίμα σου και τα μάτια σου»
Συμφωνώ