Καθρεφτάκια

Όταν είσαι ακόμα νέος, ξεκινάς με ένα χαρτί στα χέρια σου. Άλλοι έχουν άσο, άλλοι δεκάρι, άλλοι διπλό.
Η ζωή σ’ αφήνει να τραβήξεις το πρώτο χαρτί, δίνοντάς σου μάλιστα το δικαίωμα να το αλλάξεις, μια- δυο φορές, αν δεν σου αρέσει.
Πολλοί σταματανάνε να τραβάνε χαρτιά στα 15. Τους φτάνει. Άλλοι πάλι τραβάνε και από τα 18 και καίγονται.
Υπάρχουν και αυτοί που δεν τράβηξαν καθόλου αυτό το πρώτο χαρτί από τον dealer. Δεν διστάζουν. Απλά δεν βλέπουν καθόλου τον dealer.
Βλέπουν μόνο την αντανάκλαση του εαυτού τους σ’ έναν καθρέφτη, που οι ίδιοι έστησαν μπροστά τους. Είναι απασχολημένοι με το να παρατηρούν το είδωλό τους, να το θαυμάζουν, να το οικτίρουν, να του μιλάνε, να το χαϊδεύουν.
Μένουν μ' αυτό, το φύλλο που ξεκίνησαν, στο χέρι, το οποίο σιγά- σιγά ξεθωριάζει και ακυρώνεται.
Εν τω μεταξύ, ο dealer ζωγραφίζει στην πίσω επιφάνεια του καθρέφτη τα όσα δεν έζησαν ποτέ. Θα τα δουν μετά θάνατον.
Αυτή θα είναι και η τιμωρία τους.
Όχι γιατί δεν σεβάστηκαν το παιχνίδι.
Αλλά γιατί δεν έπαιξαν καν.

Ο ήχος ενός τέτοιου καθρέφτη όταν σπάζει, είναι μελωδικός και θεραπεύει τους ύπνους χωρίς όνειρα.
Kάποιος μυστήριος τύπος μαζεύει τα θραύσματα αυτών των καθρεφτών και φτιάχνει μ’ αυτά κοσμήματα. Μετά τα βάζει, κρυφά, σε ράφια διάφορων καταστημάτων.
Φέρνουν καλή τύχη, παντοτινό χαμόγελο και ζεστά κρουασάν με γέμιση σπιτική μαρμελάδα φράουλα.