Η πόλη μου

Η πόλη μου είναι οι άνθρωποι. Είναι εικόνες ανθρώπων. Είναι αρώματα ανθρώπων. Είναι γεύσεις ανθρώπων. Είναι αυτοί που θα πάω να τους βρω, χωρίς να τους έχω χάσει ποτέ.
Η πόλη μου είναι το δικό μου βασίλειο. Με υπηκόους τις γλυκόπικρες αναμνήσεις μου. Εκεί που η πιθανότητα να έχω ξανακάνει τα ίδια ακριβώς βήματα, από το σπίτι των γονιών μου στο στέκι, είναι αντιστρόφως ανάλογη της πιθανότητας να κάνω τη διαδρομή και να μην συναντήσω έναν γνωστό.

Πορτρέτο γυναίκας, λάδι σε μουσαμά, 150x111 εκ, του Γιολδάση Δημήτρη

Η πόλη μου είναι ο Σωτήρης, ο Νίκος, ο Γιώργος, η Γιώτα, ο Ηλίας, ο Αντώνης, η Σταυρούλα, ο Κώστας. Και επειδή είναι αυτοί, είναι και ο πιο όμορφος και συνάμα πολυταξιδεμένος προορισμός μου. Αυτός που δεν χωράει σε καρτ- ποστάλ ή οδηγούς. Όσους οδηγούς και να διαβάσεις, δεν θα σε οδηγήσουν ποτέ στους γνωστούς, τους φίλους, την οικογένεια.

Θα πάω να δω τη δική μου πόλη των ανθρώπων, ντυμένη στα πασχαλιάτικα. Αυτή που πολλοί αποκαλούν, τόσο άστοχα και απρόσωπα, «μίζερη επαρχία». Κούκλα, σού ‘ρχομαι. Mεθαύριο, θα είσαι δική μου. Όπως και τα τελευταία 30 χρόνια άλλωστε.
Καλό ταξίδι σε όλους και χαιρετίσματα στη δική σας πόλη των ανθρώπων. Καλή τύχη και στους Σαλονικείς στην προσπάθειά τους να σώσουν την Πλατεία Αριστοτέλους της πόλης τους από τον μη συμπολίτη τους συντριβανολάγνο Βασίλη Παπαγεωργόπουλο.

PS. Παιδεύτηκα να βρω έναν κατάλληλο τίτλο γι’ αυτό το ποστ, ενώ τον είχα γράψει αρκετές φορές στο Δημοτικό. Ειρωνεία.