Ένας λόγος για να θες μια ultra compact ψηφιακή

Τα καλύτερα πάρτι έχουν πλάκα. Και δεν εννοώ την πλάκα, όπως λέμε βαρβαριστί "fun", αλλά "πλάκα", εκ της τσιμεντωμένης ημιτελούς ταράτσας ορισμένων (πολυ)κατοικιών. Και εξηγούμαι: Η ώρα θυμάμαι είχε πάει 4. Η ομήγυρης αποτελούνταν πλέον από κάτι κουρασμένα από το ψάξιμο πρόθυμης γυναικείας οπής παλικάρια -από τη μία- και από κάτι σουβλακοαναθρεμένες αναρχοκομουνίστριες του μπλοκ «Αξύριστη Μασχάλη»- από την άλλη.
Με λίγα λόγια, είχαμε βαρεθεί. Ο Μ. πετάει το «πάμε ρε στην ταράτσα;». «Γιατί;» «Έχω το προαίσθημα ότι θα περνάμε καλύτερα εκεί πάνω». Κουδούνια ήμασταν, δεν θέλαμε και πολύ. Ο Μ. έχει γενικά προαίσθημα. Όπως τότε που είπε στον Κ. και την Μ. ότι «σας βλέπω για αρραβωνιάσματα του χρόνου» και χώρισαν τρεις βδομάδες μετά, μετά ύβρεων και ρίψεων σταχτοαποθετήρων.
Ανεβήκαμε. Ανάψαμε τσιγάρο (ένα ο καθένας). Tρεις ταράτσες πιο πέρα, ένα ζευγάρι συνεισέφερε στη διαιώνιση του Homo Taratsatus. Aπό τότε ζήλεψα μια καλή ultra compact ψηφιακή για να την παίρνω μαζί μου στα πάρτι. Τέτοιο ρεπορτάζ, δεν ξαναχάνεται.
Στην επιστροφή, βάλαμε στο αυτοκίνητο Cohen και φάγαμε σουβλάκια από το βρώμικο στη Μαβίλλη. Tις μασχάλες μας τις αφήσαμε αξύριστες.