Πρωτομαγκιά

Νέο ξεκίνημα, νέοι αγώνες. Στους δρόμους σύντροφοι, με ντούρα κοχόνες. Ντουντούκες, συνθήματα, πλακάτ, πανό, σαμπό, βιτρό, μπιστρό. Αξυρισιές, ταγαροκουβαλήματα, μπουγατσοφληναφήματα, ιδεολογία, φιλειρηνισμός, ανατρεπτικότητα. Μάλιστα.
Τί θ’ αλλάξει; Τίποτα και φέτος. Μη μου πείτε ότι είμαι απαισιόδοξος. Ρεαλιστής είμαι. «Με μικρά βήματα θα φτάσουμε στο στόχο», λέει ο ένας. «Μόνο η επανάσταση της εργατιάς μας σώζει», λέει ο άλλος. Συμφωνώ και διαφωνώ ταυτόχρονα και με τους δύο.
Λέω, όμως, και το εξής, κι’ ας παρεξηγηθώ αριστερόθεν: Πόσοι από αυτούς που θα κατέβουν στις πορείες είναι πλήρεις, αυτάρκεις, συγκροτημένοι άνθρωποι αλλά και πολίτες; Πόσοι από αυτούς δεν χρησιμοποιούν απλά αυτή τη μέρα για να δώσουν ένα νόημα στην κατά τ’ άλλα πιο βαρετή και από φωσκολειάδα ζωή τους; Πόσοι από αυτούς δεν πάνε για να γνωρίσουν κάνα έξαλλο γκομενάκι με αμπέχωνο, εφτά φανερά και άλλα τόσα κρυφά piercing;
Και πόσοι από αυτούς δεν πουλάνε απλά μαγκιά σε ένα κράτος που δεν την αγοράζει, σε ένα σύστημα που την έχει προ πολλού εξοβελίσει και σε μια Ευρώπη που ξύνει το μ@#νί της, περιμένοντας δεν ξέρω γω τι; Κύριοι, η μαγκιά, καλώς ή κακώς δεν περνάει. Αν ήξερα τι περνάει, θα σας το έλεγα. Δυστυχώς, μου διαφεύγει.
Καλή γιορτή σε όλους τους εργάτες της αυτοβελτίωσής τους. Σας χαίρομαι. Όσοι κάνετε πορείες, εύχομαι τεράστια προσέλευση και να πορευτείτε εν ειρήνη.